تا حالا شده احساس كني كه ديده نمي شي؟
يا اينكه احساس كني كه فقط يه بعد از وجودت داره ديده مي شه و از يه منظر دارن بهت نگاه
ميكنن.
خيلي وقت ها توي زندگيم توي يه سري از لحظات و موقعيت ها اين حس رو تجربه كردم
البته اگه بخوام كلي تر نگاه كنم ، وقتي نگاه مي كنم، مي بينم كه توي اين مملكت و اين جامعه با
صفاتي كه الان داره دارم زندگي مي كنم ، مي شه به راحتي بگم كه شايد از اولي كه به دنيا اومدم
تو اين جامعه ، من به عنوان اول يه انسان ، بعد به عنوان يه كودك ، بعد به عنوان يه نوجوان
و..... به عنوان يه عضوي از اين جامعه ، توي اكثر جاها ديده نشدم
و خيلي جا ها بايد خودم رو اثبات مي كردم و در حال حاضر هم بايد اثبات بكنم. بايد اثبات كنم
آهاي جماعت، من، من رو ببينيد .من هم هستم ، من هم وجود دارم ، من هم صاحب فكر و
شعورم ، من هم در حد خودم مي تونم براي خودم ،زندگيم ، موقعيتم ، آينده ام ، فكر كنم و
تصميم بگيرم .
و اين ديده نشدن توي همه زواياي زندگي هست
از مدرسه و دانشگاه و جامعه و كارو تصميم هاي كلان اجتماعي و آينده سياسي و فرهنگي و
اجتماعي و رفاهي جامعه گرفته تا توي اجتماع هاي كوچكتري مثل خونه و جمع خانواده و دوستان
و گروه هاي اجتماعي كه باهاشون ارتباط داري
بعضي وقت ها كه توي خيلي از اين دسته بندي ها ، اصلا ديده نمي شي ، يعني اصلا وجود نداري و
مهم هم نيست كه وجود نداري و از قصد يا غير قصد نمي بيننت ، بعضي وقت ها هم مي بينننت ،
منتها اونطور كه دلشون مي خواد ، بعضي وقت ها هم مي بيننت ، ولي فقط يه قسمت از وجودت رو
مي بينن ، و يادشون مي ره كه من چند قسمت دارم و چند بعد (با ضمه بخونين) .يا بد بينانه اش
اينه كه شايد فقط همون قسمت و زاويه وجودت براشون مهمه ، و بقيه اش مهم نيست ، پس لزومي
نداره كه ازون منظر هم بهت نگاه كنن ، و با جمع اين زوايا و ابعاد روي تو قضاوت كنن ، و يا
ارتباط باهات برقرار كنن ، و يا از همه مهمتر در تصميم گيري ها مشاركتت بدن و اصلا اصل مطلب
اينكه روت حساب كنن و به عنوان يك موجود ذي شعور بپذيرنن.
چفدر اين حس من رو آزار مي ده ، يعني يه جاهايي واقعا به مرز جنون مي رسم . ديوانه كننده
است ،
نمي دونم جاهاي ديگه يعني منظورم اونور آب چطوريه ، و چند درصد از وجود آدم ها ديده
مي شه ،يا اصلا ديده ميشن يا نميشن . بنا بر اين نمي تونم نظر بدم كه اون ها از ديده شدن
چه حسي دارن ؟ ولي مطمئن هستم كه خيلي از خلا هاي رواني رو كه من دارم رو ندارن و
انسان هاي متعادلتري هستن.
در مورد موضوعات اجتماعي و سياسي كه انقدر حس مي كنم ديده نشدم و نمي شم كه به صورت
پيش فرض براي خودم در اومده و تازه اگه جايي ادعايي هم در اين مورد باشه ، باور كردنش برام
سخته.
بگذريم از اينكه در هر موقعيتي اين امكان وجود داشته سعي كردم به اون بعد منفي و نا اميد
وجودم بقبولونم كه مثبت فكر كنم و همه چيز درست و من بايستي وظيفه خودم رو انجام بدم.
توي دايره هاي كوچيكتر زندگي يعني يه جاهايي مثل خونه و خانواده و دوست و و افرادي كه
باهاشون ارتباط داري ، وقتي ديده نمي شي ، اون موقع بدي احساس از يه نوع ديگه است. يه حس
تلخ و گزنده
احساس مي كنم به دليل اينكه وقتي توي جامعه و محيط هاي اجتماعي ديده نمي شي ، خيلي هم
دور از انتظار نبوده ، چون اصلا توقع ديده شدن ازشون نداري چون يه تاريخ خيلي قطوري داره
نشون مي ده كه خيلي نسل ها و انسان ها قبل از من نوعي بودن كه به هيچ هم در نظر گرفته
نشدن چه برسه به من و يه حس عميق تاسف و و اندوه وحشتناك زياد از نوع عميقش برات مي
مونه كه خيلي خيلي زياد دلت براي خودت و هم نسل هات و جامعه ات و اين مملكتت و خيلي
چيزهاي ديگه مي تپه و مي سوزه و تمام وجودت رو اين اندوه در بر مي گيره و حس يه اسير در
بند رو داري كه هم چشم هاشو بستن و هم دهنشو و در مورد آينده اش و حالش دارن تصميم
مي گيرن و نظر مي دن
اما در مورد گرو هاي اجتماعي اطراف آدم كه توي دايره كوچكتري هستن ، اين حس تلخ ، براي
من از اونجا مي آد كه شايد توقع من اينه كه ديده بشم. چون ديدگاه من از اين افرادو تصوري كه
ازشون دارم اين انتظار رو توي من بوجود مي آره كه من رو ببينن
در مورد اينكه اصلا داشتن انتظار درست هست يا درست نيست ، بذار الان توي اين مقطع چيزي
نگم
شايد هم كلمه انتظار كلمه جالب و لطيفي نباشه – لااقل توي لغت نامه من – شايد بشه گفت كه
دلم مي خواد ديده بشم
به اينجاي متن كه الان رسيدم يه هو قفل كرده ام ، ذهنم داره توي مبحث انتظار داشتن يا نداشتن
دور مي زنه به خاطر همين توي ادامه دادن مطلب دارم الان در جا مي زنم!
اووووووووووه بايد راجع به اين" انتظار" و "دل خواستن" و اين ها بيشتر فكر كنم
خلاصه اينكه اين حس تلخ براي من خيلي جاها توي اين دايره كه گفتم وجود داره . اين رو
نمي تونم منكر بشم
ديشب با يه حس تلخ سر به بالش گذاشتم و خوابيدم
يا اينكه احساس كني كه فقط يه بعد از وجودت داره ديده مي شه و از يه منظر دارن بهت نگاه
ميكنن.
خيلي وقت ها توي زندگيم توي يه سري از لحظات و موقعيت ها اين حس رو تجربه كردم
البته اگه بخوام كلي تر نگاه كنم ، وقتي نگاه مي كنم، مي بينم كه توي اين مملكت و اين جامعه با
صفاتي كه الان داره دارم زندگي مي كنم ، مي شه به راحتي بگم كه شايد از اولي كه به دنيا اومدم
تو اين جامعه ، من به عنوان اول يه انسان ، بعد به عنوان يه كودك ، بعد به عنوان يه نوجوان
و..... به عنوان يه عضوي از اين جامعه ، توي اكثر جاها ديده نشدم
و خيلي جا ها بايد خودم رو اثبات مي كردم و در حال حاضر هم بايد اثبات بكنم. بايد اثبات كنم
آهاي جماعت، من، من رو ببينيد .من هم هستم ، من هم وجود دارم ، من هم صاحب فكر و
شعورم ، من هم در حد خودم مي تونم براي خودم ،زندگيم ، موقعيتم ، آينده ام ، فكر كنم و
تصميم بگيرم .
و اين ديده نشدن توي همه زواياي زندگي هست
از مدرسه و دانشگاه و جامعه و كارو تصميم هاي كلان اجتماعي و آينده سياسي و فرهنگي و
اجتماعي و رفاهي جامعه گرفته تا توي اجتماع هاي كوچكتري مثل خونه و جمع خانواده و دوستان
و گروه هاي اجتماعي كه باهاشون ارتباط داري
بعضي وقت ها كه توي خيلي از اين دسته بندي ها ، اصلا ديده نمي شي ، يعني اصلا وجود نداري و
مهم هم نيست كه وجود نداري و از قصد يا غير قصد نمي بيننت ، بعضي وقت ها هم مي بينننت ،
منتها اونطور كه دلشون مي خواد ، بعضي وقت ها هم مي بيننت ، ولي فقط يه قسمت از وجودت رو
مي بينن ، و يادشون مي ره كه من چند قسمت دارم و چند بعد (با ضمه بخونين) .يا بد بينانه اش
اينه كه شايد فقط همون قسمت و زاويه وجودت براشون مهمه ، و بقيه اش مهم نيست ، پس لزومي
نداره كه ازون منظر هم بهت نگاه كنن ، و با جمع اين زوايا و ابعاد روي تو قضاوت كنن ، و يا
ارتباط باهات برقرار كنن ، و يا از همه مهمتر در تصميم گيري ها مشاركتت بدن و اصلا اصل مطلب
اينكه روت حساب كنن و به عنوان يك موجود ذي شعور بپذيرنن.
چفدر اين حس من رو آزار مي ده ، يعني يه جاهايي واقعا به مرز جنون مي رسم . ديوانه كننده
است ،
نمي دونم جاهاي ديگه يعني منظورم اونور آب چطوريه ، و چند درصد از وجود آدم ها ديده
مي شه ،يا اصلا ديده ميشن يا نميشن . بنا بر اين نمي تونم نظر بدم كه اون ها از ديده شدن
چه حسي دارن ؟ ولي مطمئن هستم كه خيلي از خلا هاي رواني رو كه من دارم رو ندارن و
انسان هاي متعادلتري هستن.
در مورد موضوعات اجتماعي و سياسي كه انقدر حس مي كنم ديده نشدم و نمي شم كه به صورت
پيش فرض براي خودم در اومده و تازه اگه جايي ادعايي هم در اين مورد باشه ، باور كردنش برام
سخته.
بگذريم از اينكه در هر موقعيتي اين امكان وجود داشته سعي كردم به اون بعد منفي و نا اميد
وجودم بقبولونم كه مثبت فكر كنم و همه چيز درست و من بايستي وظيفه خودم رو انجام بدم.
توي دايره هاي كوچيكتر زندگي يعني يه جاهايي مثل خونه و خانواده و دوست و و افرادي كه
باهاشون ارتباط داري ، وقتي ديده نمي شي ، اون موقع بدي احساس از يه نوع ديگه است. يه حس
تلخ و گزنده
احساس مي كنم به دليل اينكه وقتي توي جامعه و محيط هاي اجتماعي ديده نمي شي ، خيلي هم
دور از انتظار نبوده ، چون اصلا توقع ديده شدن ازشون نداري چون يه تاريخ خيلي قطوري داره
نشون مي ده كه خيلي نسل ها و انسان ها قبل از من نوعي بودن كه به هيچ هم در نظر گرفته
نشدن چه برسه به من و يه حس عميق تاسف و و اندوه وحشتناك زياد از نوع عميقش برات مي
مونه كه خيلي خيلي زياد دلت براي خودت و هم نسل هات و جامعه ات و اين مملكتت و خيلي
چيزهاي ديگه مي تپه و مي سوزه و تمام وجودت رو اين اندوه در بر مي گيره و حس يه اسير در
بند رو داري كه هم چشم هاشو بستن و هم دهنشو و در مورد آينده اش و حالش دارن تصميم
مي گيرن و نظر مي دن
اما در مورد گرو هاي اجتماعي اطراف آدم كه توي دايره كوچكتري هستن ، اين حس تلخ ، براي
من از اونجا مي آد كه شايد توقع من اينه كه ديده بشم. چون ديدگاه من از اين افرادو تصوري كه
ازشون دارم اين انتظار رو توي من بوجود مي آره كه من رو ببينن
در مورد اينكه اصلا داشتن انتظار درست هست يا درست نيست ، بذار الان توي اين مقطع چيزي
نگم
شايد هم كلمه انتظار كلمه جالب و لطيفي نباشه – لااقل توي لغت نامه من – شايد بشه گفت كه
دلم مي خواد ديده بشم
به اينجاي متن كه الان رسيدم يه هو قفل كرده ام ، ذهنم داره توي مبحث انتظار داشتن يا نداشتن
دور مي زنه به خاطر همين توي ادامه دادن مطلب دارم الان در جا مي زنم!
اووووووووووه بايد راجع به اين" انتظار" و "دل خواستن" و اين ها بيشتر فكر كنم
خلاصه اينكه اين حس تلخ براي من خيلي جاها توي اين دايره كه گفتم وجود داره . اين رو
نمي تونم منكر بشم
ديشب با يه حس تلخ سر به بالش گذاشتم و خوابيدم
دلم یه آینه می خواد ، خیلی وقته که خودم هم خودم رو ندیده
یه فرصتی برای برانداز کردن قد و قواره ام و کج و معوجی هام
